ಮಾಧ್ಯಮ ಮತ್ತು ನಾವು.

ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಒಂದು ಸಮಾಜದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗ,ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ಕೂಡ ಹೌದು. ಮಾಧ್ಯಮದ ಅಗತ್ಯತೆ, ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳನ್ನ ನಾವು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಒದಗಿಬಂದಿದ್ದು ನಾಚಿಕೆಗೇಡಿನ ಸಂಗತಿ.

ನಾವು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ನಂತರ ಅಂದಿನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಓದುವ ಪರಿಪಾಠವಿತ್ತು. ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಕೆಲವು(?) ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಾಣಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದರ ಔಚಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಓದಲು ಪುಸಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಹೇಳಲು ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಟೀವಿ (ಠೀವಿ) ಚಾನೆಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಾವು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ವೀಕ್ಷಿಸುವಹಾಗಿಲ್ಲ.ಒಂದು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ಓದುವಂತಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ಕಿರಿಯರಿಗೆ ಪತ್ರಿಕೆ ಓದು ಅಂತ ಹೇಳುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ತಿರುವಿ ನೋಡಿದರೂ ಅಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಸರಕಿಗಿಂತ ಬೇಡವಾದ, ಅನವಶ್ಯಕವಾದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ನಾವು ಕಾಣಬಹುದು. ಗಾಸಿಪ್ಪುಗಳು ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಾಗಿದ್ದು ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿ. ಕಂಗನಾ ಮತ್ತು ದಿನೋ ರವರ ಮುತ್ತಿನ ಪ್ರಸಂಗ, ತಿವಾರಿಯ ಪ್ರಣಯ ಚೇಷ್ಟೆಗಳಂತಹ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನೂ ರೋಚಕವಾಗಿ ಓದುಗರಿಗೆ ಉಣಬದಿಸುವದು ಸರಿಯೇ? ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರ ಆರೋಪ-ಪ್ರತ್ಯಾರೋಪಗಳನ್ನು, ಅವರ ಕೆಸರಾಟವನ್ನುರೋಚಕ ಸಂಗತಿಯನ್ನಾಗಿಸುವದು ಯಾವ ಕ್ರಮ?

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮುಂದೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ನಾವ್ಯಾಕೆ ನಮ್ಮ ನರಗಳು ಸತ್ತಂತೆ , ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ? ನಮ್ಮಿಂದ ಇದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ದಾರಿ ಯಾವುದಯ್ಯ?

ದಾರಿ ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೊರಟರೆ ನುಉರಾರು ದಾರಿಗಳು ಕಂಡಾವು. ಕೆಲವು ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ನಾವು ಮಾಡಬಹುದು.ನನ್ನವಿಚಾರಧಾರೆ ತಪ್ಪಾಗಿರಲೂಬಹುದು.

೧) ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ಓದಿದ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅನವಶ್ಯಕ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಬೇಕು. ನಂತರ ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ವಿಚಾರವನ್ನು ಪತ್ರಮುಖೇನ ಸಂಪಾದಕರಿಗೆ ಬರೆಯಬೇಕು.

೨) ಟಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅಸಮಂಜಸ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಆ ಚಾನೆಲ್ಲಿನ T.R.P ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕು.

೩) ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಈ ತಪ್ಪನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಬೇಕು.

ಹೀಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

....(ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ)